Gedicht: Op die, mien grond (door Berend A. Koning)

23 januari 2022

Oldambt, o wied, vlak laand.

O, ainzoam laand aan waddenkust.

Ik heb mit tie zo’n vaste baand.

Op die, mien grond, het ja mien waige rust.

–

Ligst slicht en stoer en oetgestrekt

Onder de spaigel van de zee;

Swaart of gries as haarfst aanbrekt.

Allain veujoars en summers hest op glee.

–

Din soest wind deur dien koorn, gruin of geel.

Din roesken din oaren as golven op zee.

Din wuiven ze weelderg en zetten ze meel.

–

O riek laand, ’smis, in gebeê

Stoa ik op diek en ik kiek

Verloren noar ales beneê.

Woar is dien begun, woar is dien èn?

O laand, din zucht ik swoar.

Al bist ‘smis kloeterg, stief en haard,

Ik kin ’t nait helpen, eerlieks woar:

Veur die allenneg klopt mie ’t haart!

Berend A. Koning